Rozdział dwunasty + urodziny!

– Naprawdę się na to zgodziłem? To jakiś chory przekręt – zastanawiał się głośno pan Andrzej, zatrzymując samochód przed klubem. – Musiałem być mocno zaspany.

– Tak, zaspany. Byłeś bardzo zaspany, ojcze. – Ironiczny uśmieszek nie schodził z twarzy Zuzy.

– Masz gaz pieprzowy?’

– Co proszę?

– No, na wypadek jakiegoś... no wiesz…

– Tato, wyluzuj. Przecież tu jest pełno ochroniarzy. Nic mi nie będzie.

– Dzwoń, gdy będziesz chciała wrócić.

– Nie ma sprawy.

Jeśli wychodząc z auta nie czuła się zbyt pewnie, to przy wyjściu poziom jej stresu sięgał zenitu. Nie do końca wiedząc, jak ma się zachować, zapłaciła znużonemu mężczyźnie za wejściówkę i weszła do środka. Powitała ją kaskada kolorów i dźwięków. Przy stolikach siedziało mnóstwo ludzi – od wyzywająco ubranych nastolatek, poprzez pijanych mężczyzn, aż do niepewnie rozglądających się po pomieszczeniu dziewczyn. Zuzę pokrzepiła myśl, że nie była sama w swoim zagubieniu. Uczucie ulgi niemal natychmiast zniknęło, gdy uświadomiła sobie, że prawie nikt nie siedział tutaj sam.

Jestem idiotką – powtórzyła w myślach chyba setny raz tego wieczoru. Idąc za radą internetowych poradników i googlowych mądrości, podeszła do baru z zamiarem zamówienia czegoś „na rozruszanie”. Postanowiła sobie, że wypije bardzo niewiele. Była niedoświadczona, ale nawet taki nowicjusz jak ona wiedział, że kogoś, kto nigdy nie pije, może powalić nawet niewielka ilość alkoholu.

– Co podać? – zapytał przyjaźnie wyglądający barman, na oko dwudziestoparoletni.

– Hm… Może... – Udała, że przygląda się ofercie, starając się ukryć swoje zdenerwowanie. Nazwy drinków kompletnie nic jej nie mówiły.

– Co powiesz na numer ósmy?

– Niech będzie – odpowiedziała z wdzięcznością.

Zapłaciła za trunek i usiadła przy ladzie. Przypatrując się kątem oka chłopakowi, zaczęła powoli sączyć napój. Smakował słodkawo – dużo słodziej niż się spodziewała – ale i tak nie mogła się pozbyć smaku goryczy.

– Jesteś tutaj sama? – zagadnął ją barman, wycierając blat.

Przez jej głowę przebiegła seria myśli o wszelkich środkach ostrożności w rozmowach z nieznajomymi, ale mimo to odpowiedziała:

– Ja… Właściwie to tak.

– Dlaczego? – Jej rozmówca nawet nie próbował ukryć swojego zdziwienia.

– No… Kiedyś musi być ten pierwszy raz.

– Pierwszy raz? Czekaj, czekaj. Chcesz mi powiedzieć, że przyszłaś sama na swoją pierwszą imprezę?

– Tak… – powiedziała, zdając sobie sprawę z tego, jak głupio musi brzmieć.

– To niezbyt rozsądne dla tak ładnej dziewczyny. Może ci się coś stać. Uważaj na siebie. – Jego głos faktycznie wydawał się emanować troską. Czy on właśnie mnie podrywa? – przyszło na myśl onieśmielonej dziewczynie.

– Okej, dzięki za… radę. Spróbuję.

– To miejsce przyciąga dziwnych typków. Pracuję tu od roku i co nieco już wiem. Tak w ogóle to miło mi cię poznać, jestem Sebastian.

– Zuza.

Wymienili się uprzejmościami. Po chwili jednak Sebastian rzucił jej przepraszające spojrzenie i odszedł, by przyjmować zamówienia. Dziewczyna nie przestawała dyskretnie mierzyć go wzrokiem. Spodobał jej się. Był wysokim, szczupłym szatynem o lekko zarysowanych mięśniach. Jego oczy wydawały się być fioletowe w kolorowym świetle, jakie wypełniało cały klub. Zachowywał się szarmancko i kulturalnie. Niestety, pracował w tym miejscu. Nie mogła liczyć na zabawę w jego towarzystwie. Mimo to poczuła się nieco pewniejsza siebie i dowartościowana po pierwszej rozmowie z chłopakiem, na dodatek urozmaiconej komplementem.

Zdając sobie sprawę, że siedzi przy barze nieco za długo i znacznie za długo wpatruje się w chłopaka, niechętnie wstała i poszła do łazienki, jakby miała nadzieję, że tam najdzie ją dobry pomysł na to, co robić dalej.

Problem sam się rozwiązał, kiedy zauważyła niską brunetkę, płaczącą spazmatycznie nad umywalką. Instynkt nakazał jej podejść do nieznajomej.

– Em… Coś ci jest?

Dziewczyna drgnęła na dźwięk jej głosu. Podniosła głowę.

– Co? Kto ty? Znamy się? – Miała cienki, piskliwy głos i zaczerwienione od płaczu oczy.

– Nie, jeszcze nie. Jestem Zuza. Czemu płaczesz?

– A co cię to obchodzi? Co, mam opowiadać o swoich problemach przypadkowej osobie? – Jej odpowiedź mocno zaskoczyła Zuzę. Poczuła, jak pieką ją policzki. Zaczęła żałować swojej życzliwości, myśląc, że i tę cechę mogła wyperswadować ze swojej osobowości. – W sumie, czemu nie? I tak nie mam nic do stracenia. Powiem ci, jak tak bardzo chcesz.

 – Podobno dobrze jest się wygadać.

– Chuj wie, może i dobrze. W każdym razie przed chwilą widziałam swojego chłopaka z jakąś niunią z plastikowymi cyckami. Czujesz to? Zostawił mnie dla byle jakiej suki z silikonami. I nawet za mną nie pobiegł. Po prostu poszedł z nią na parkiet, kurwa, czaisz? Jakbym była jakimś śmieciem, a nie jego dziewczyną. Jest po prostu zajebiście, kocham życie! – Ostatnie zdanie wykrzyknęła z taką siłą, że kilka przechodzących do kabin osób spojrzało na nią jak na wariatkę.

– Faceci są do dupy, przyzwyczaj się. W zasadzie to ogólnie ludzie są do bani. – Zaskoczyła ją pewność we własnym głosie. Problemy tej dziewczyny wydawały jej się niemal głupie, ale i tak dotyczyły tego samego powodu, co jej własne, więc poczuła między nimi jakąś dziwną więź.

– Wszystko jest do bani. Ale i na to są sposoby – powiedziała, osuszając oczy papierowym ręcznikiem. Wstała, poprawiła sukienkę i wzięła do ręki torebkę.

– Sposoby? Jakie sposoby?

– O, właśnie takie – odpowiedziała, niespodziewanie się uśmiechając.

W uniesionej dłoni trzymała woreczek z białym proszkiem. Zuza zamarła.

_____________________________________________

Tadaaam! Planowałam wstawić rozdział trochę później, ale zmieniłam zdanie, kiedy uświadomiłam sobie, że dokładnie rok temu został tutaj opublikowany prolog. To już rok! Aż trudno w to uwierzyć, w końcu to dopiero trzynasta  notka. Moje tempo nie jest zbyt imponujące, ale to i tak sporo czasu, zważywszy na to, że z reguły porzucałam opowiadania już wcześniej. Czuję się niemal dumna z tego, że w tym wypadku jest inaczej. I oby udało się to skończyć... Tymczasem mój ulubiony rozdział jest coraz bliżej publikacji. :D

Cieszę się, że Mari Kurushimi z Krytycznej Bieli udało się ukończyć mój szablon i akurat dziś mi go pokazać. Dziękuję serdecznie! Jak Wam się podoba?

Mój czas zajmuje przede wszystkim szkoła. Próbuję wdrożyć się w ten rytm i trudniej mi znaleźć czas na blogowanie, ale zbyt mocno to lubię, by z tego zrezygnować. Jakoś dam radę. Szczegóły - jak zawsze - na drugim blogu.

No to... buźka, kochani! Do następnego! :)

Jestem wdzięczna za każdy komentarz.