Rozdział jedenasty

Zuza: Wiesz, tak sobie myślę ostatnio... właściwie to czemu my się jeszcze nie spotkałyśmy?

Weronika: Nie bardzo rozumiem..?

Zuza: No, w realu. Gdzie mieszkasz?

Weronika: Em…

Zuza: No gdzie? :>

Weronika: Gdzieś na Dolnym Śląsku...

Zuza: Super, ja też! To jak, w sobotę?:D

Weronika: Hm, przystopuj… sama nie wiem :/

Zuza: Jak to? Nie chcesz?:(

Weronika: Nie że nie chcę, po prostu…

Zuza: Po prostu?

Weronika: Cholera, sory, ale muszę spadać. Paaa!

Zuza: Ej no, czekaj!......

Czy ja napisałam coś nie tak? – zastanawiała się Zuza. Do tej pory uważała, że wszyscy wirtualni przyjaciele dążą do spotkania w rzeczywistości, chcą poznać się od innej strony. Czy Weronika była jakimś ewenementem? Co było z nią nie tak? Może chciała coś ukryć? Może się czegoś wstydziła? Zuza sama nie wierzyła w swoje podejrzenia. Miała zdjęcie koleżanki i nie odniosła wrażenia, by ta miała czego się wstydzić. Właściwie nigdy nie zastanawiała się, dlaczego dziewczyna napisała akurat do niej. Może po prostu koszmarnie jej się nudziło i wyszukiwała osoby z okolicy, z którymi mogłaby pogadać?

Nagle dopadł ją jakiś dziwny rodzaj przygnębienia. Obawiała się, że przez swoją śmiałą propozycję bezpowrotnie straciła kontakt z jedyną osobą, która wydawała się ją rozumieć. Z drugiej jednak strony zrobiła właśnie tak, jak owa osoba jej kazała – postawiła sprawę jasno, odważnie o coś zapytała, otworzyła się. Dlaczego ludzie muszą mieć w sobie tak wiele sprzeczności?

I to właśnie teraz! Teraz, kiedy miało dojść do punktu kulminacyjnego całego planu. Teraz, kiedy jej praca nad sobą i proces otwierania się na ludzi miały zostać wystawione na ciężką próbę. Teraz, kiedy Weronika kazała jej wyjść do ludzi, nauczyć się bawić. Teraz, kiedy cała zbierana w niej odwaga miała znaleźć ujście. Właśnie TERAZ miała radzić sobie sama.

A może było to częścią całej koncepcji? Może Wera wróciła do metody „Zostaw. Ją. Samą. I. Zobacz. Jak. Sobie. Poradzi”? Ten sposób rozwiązywania problemów znacznie mniej jej się podobał i był długotrwały, ale skuteczny. Chcąc nie chcąc, musiała zaryzykować.

***

– Mamo…

– Tak, kochanie? – Pani Ewa w ostatnim czasie wyjątkowo usilnie starała się utrzymywać dobre kontakty z córką, która stawała się coraz bardziej impulsywna. Nie do końca akceptowała jej zmiany, ale zauważyła, że popycha ją to do kontaktu ze światem, dlatego odpuściła sobie wszelkie rozmowy wychowawcze.

– Mam do ciebie pewną… sprawę.

– Słucham.

– Chciałabym pójść na imprezę.

– Na imprezę? – Zdziwienie matki osiągnęło pewnego rodzaju apogeum. Sądziła, że się przesłyszała.

– Tak, na imprezę.

– Przecież ty nigdy nie chodziłaś na imprezy…

– Wiem. Zawsze musi być ten pierwszy raz.

Matka wyszła już ze stanu odrzucenia, przechodząc w negocjacje.

– Nie sądzę, by był to dobry pomysł.

– Ale dlaczego? Jestem już prawie dorosła. – Zuza nie traciła głowy. Spodziewała się takiej reakcji i spokojnie recytowała przygotowane wcześniej argumenty.

– Dobrze więc. Z kim chcesz się udać na tę… imprezę?

– No… sama?

– Jak to sama? Przecież na imprezy nie chodzi się w pojedynkę.

– A jak inaczej mam poznać jakichś ludzi? Nie mam tutaj znajomych.

– I uważasz, że dyskoteka to dobre miejsce na poznawanie przyjaciół, tak?

– A dlaczego nie? Nie tylko alkoholicy i ćpuni chodzą na imprezy. Wybiorę jakiś spokojny klub.

– Klubów jej się zachciało… – mruknęła pod nosem kobieta, mając nadzieję, że jej słowa nie zostaną usłyszane.

– No więc jak? Mogę?

– Idź do ojca.

Zuza westchnęła cicho. Nie znosiła tej cechy w rodzicach. Od zawsze wzajemnie przerzucali na siebie obowiązki i decyzje, nawet jeśli chodziło o coś tak prozaicznego jak pierwszy wypad do kina czy noc spędzona u koleżanki. Po wyjściu przez córkę z podstawówki odzwyczaili się od konieczności udzielania odpowiedzi na tego typu pytania. Zuza postawiła na stateczne, bezpieczne życie, a im w pełni to odpowiadało. Sądzili, że wiek buntowniczy powinna właśnie kończyć, a nie rozpoczynać.

***

Życie nauczyło ją, że nie ma sytuacji bez wyjścia. Zawsze da się coś zrobić, nawet jeśli możliwe rozwiązania nie przynoszą stuprocentowej satysfakcji. Kombinatorstwo jest nierozerwalnie powiązane z instynktem samozachowawczym. W przypływie nagłej fali sprytu postanowiła poczekać ze swoim pytaniem do ojca na stosowny moment – a stosownym momentem był każdy, w którym podchmielony Andrzej miał szampański humor.

– Tato..?

– Tak, córuniu?

– Mogę iść na imprezę?

– Ale że na jaką imprezę? – Z dużym wysiłkiem ojciec uniósł brwi, próbując przeanalizować pytanie.

– No, na mieście. Chciałabym kogoś poznać, prawie nikogo tutaj nie znam i…  

– Jasne, jasne. Ale teraz cii! Może te cioty w końcu strzelą jakiegoś gola…

Zuza, z kpiącym uśmieszkiem na ustach, poszła do swojego pokoju i opadła na łóżko. To nie było trudne – stwierdziła. Z każdą kolejną chwilą coraz szybciej opuszczał ją optymizm. Wróciły obawy, niepewność, lęk. Pocieszała się myślą, że przecież w każdej chwili będzie mogła się wycofać i spróbować za jakiś czas.

 Dynamiczność, z jaką realizował się plan jej i Weroniki, zaczęła ją nieco przerażać. 

____________________________________________________

Muszę rozwinąć wątek zmiany Zuzy, nim przejdę do sedna. Samą mnie to irytowało, bo wolałam przejść już do konkretów, ale czasem trzeba być dokładnym. Na szczęście mój ulubiony rozdział jest coraz bliższy publikacji.

Nie ukrywam, że skupiam się bardziej na blogu prywatnym, głównie dlatego, że wiele się u mnie dzieje. Niestety, aktualnie jestem tak nieszczęśliwa, jak tylko nieszczęśliwym być można, dlatego niezbyt owocnie mi idzie kończenie opowiadania... 

Zamówiłam szablon. Poprzednie zamówienie przepadło wraz z szabloniarką. Może tym razem się uda.

Ściskam i w chwilach mojej nieobecności tutaj zapraszam na tamtego bloga, o ile oczywiście macie adres. Jeśli nie, chętnie podam - prywatnie.

Jestem wdzięczna za każdy komentarz.