Rozdział trzynasty

Co się dzieje? Dlaczego odrywam stopy od ziemi? Czyżbym była kimś więcej niż tylko słabym, bezbronnym człowiekiem? Może w moich żyłach płynie szlachetna, boska krew? Jak inaczej wytłumaczyć to, że wyrosły mi skrzydła? Są takie piękne. Ogromne. Śnieżnobiałe. Szerokie. Majestatyczne.

Zostawiam to wszystko pod sobą. Gdzie podział się mój pokój? Co z tymi mokrymi chusteczkami porozrzucanymi po podłodze? Dlaczego to wszystko tak po prostu zniknęło? To przecież nierealne.

Co z problemami? Zaraz, jakie problemy?… Nie mam ich. Czuję się lekka. Jedynym ciężarem są anielskie atrybuty na moich plecach. Tfu, jakim ciężarem? Nie dźwigam przecież już żadnych zmartwień. Jestem wolna. Po raz pierwszy w całym swoim życiu naprawdę wolna.

Jakież to fascynujące! Pode mną jest już tylko mozaika różnokolorowych kwadracików i nici. Czym są te malutkie kropeczki rozsiane po obrazku? Czy to ludzie? Nieważne. Ludzie to tylko ludzie. Nic więcej. Są słabi. Bezbronni. Żałośnie mali. Psują jedynie harmonijny układ plamek, jaki jawi mi się przed oczami. Wszystko jest takie drobne! Wszystko prócz mnie – mnie wielkiej, potężnej i władczej.

Zupełnie jakbym przekraczała jakąś niewidzialną barierę, której jeszcze nikomu przede mną nie udało się pokonać. Wnoszę się wyżej i wyżej, jakbym leciała ku lepszemu, beztroskiemu życiu, o którym w głębi duszy od zawsze marzyłam.

Dlaczego słońce razi aż tak mocno? Oślepia mnie. Burzy spokojny błękit nieba. Nic nie widzę! A przecież byłam już tak blisko sięgnięcia samych chmur!

Czemu spadam? Czemu nie radzę sobie z oporem powietrza? Wietrzyk nie popycha mnie już do lotu, przeciwnie. Zabiera oddech, przytłacza i kieruje ku ziemi.

Gdzie podziały się te pierzaste obłoczki? Gdzie to uczucie wolności i uniesienia? Zaraz, dlaczego robi mi się tak potwornie źle? Co usiadło na moich plecach i powoduje tak ogromny ból?

Gdzie błękit? Dlaczego wszystko jest znów szare? Czy to deszcz? 

Gdzie ja jestem?... Co to?...

– Rzeczywistość, kochanie. Rzeczywistość – szepcze mi do ucha błogość i odlatuje na moich własnych, śnieżnobiałych skrzydłach. Niknie w oddali.

Znów zostałam sama.

Podobno upadek po osiągnięciu apogeum szczęścia boli najbardziej. Skok uczuciowy jest wtedy największy, najbardziej odczuwalny, po prostu bolesny. Zuza z przykrością zgodziła się z tym stwierdzeniem. Czy żałowała, że wzięła od nowo poznanej koleżanki woreczek z proszkiem? Nie. Zamknęła to doświadczenie w szafce z napisem „Zapomnieć. Nie wracać” i próbowała odciąć się od tego wspomnienia. Szok, jakiego doznała, był zbyt wielki, by pragnęła go znowu. Z ulgą przyjęła pewną niechęć do narkotyku, jaka się w niej wykształciła. Mimo że od zawsze słuchała w szkole o tragicznych skutkach pierwszego razu, zaryzykowała. Nie ryzykujesz, nie masz – powtarzała sobie każdego dnia na nowo.

Potrzebowała Weroniki bardziej niż kokainy, amfetaminy i innych specyfików, po które z łatwością mogłaby sięgnąć. Środki odurzające może i mogły oderwać ją od niechcianych myśli i na pewien czas poprawić jej humor, ale żaden z nich nie potrafił przecież powiedzieć, co powinna dalej zrobić. Niekontrolowanie wybierała najprostszą z dróg – opierała się na pomocy innych, zamiast chwycić ster we własne ręce i pokierować statkiem na swoją odpowiedzialność. Zmieniła w sobie wiele cech, ale to jedno nie uległo zmianie – wciąż pozostawała tchórzem.

Codzienność nie była już tak szara jak kiedyś. Niektóre czynności z powrotem nabierały kolorytu. Tak naprawdę nie czuła się lepiej dzięki częstym zakupom, rozmowom z poznawanymi na imprezach ludźmi czy coraz liczniejszym wypadom na miasto. Poprawę jej sytuacji przyniosło silne poczucie niezależności, wewnętrznej siły i rosnącej samooceny. Rzeczywistość była inna, ale Zuza wolała się oszukiwać – tak długo, jak długo owo oszukiwanie się będzie dawało oczekiwane rezultaty.

Coraz częściej rozmawiała z matką, a ta wydawała się być szczęśliwa z faktu, że znów ma córkę. Przymykała oczy na wszelkie sygnały, które zaniepokoiłyby niemal każdego rodzica. Instynkt samozachowawczy ujawniający się w postaci ciągłego wmawiania sobie fałszu był chyba cechą rodzinną, ale sprawdzał się. Pani Ewa nie unikała już obecności własnego dziecka, zdarzało się jej nawet wrócić z pracy przed dwudziestą pierwszą.

– Mamo, co dziś na obiad? – spytała Zuza, schodząc ze schodów i zapinając czarną koszulę.

– Wszystko jest na gazie, poradzisz sobie. Ja muszę wyjść.

– Nowe zlecenie?

– I masa roboty. Wybierasz się gdzieś?

– Właściwie to chciałam wyjść do kina i do tego nowego baru. Podobno niezły.

Matka ukryła swoje niezadowolenie pod maską, która towarzyszyła jej ostatnio częściej niż naturalny wyraz twarzy.

– Nie wracaj zbyt późno.

– Ależ oczywiście, mamusiu. – Na te słowa pani Ewa ostentacyjnie spojrzała w sufit, po czym pocałowała córkę w czoło i wyszła.

Zuza zamieszała w rondlu z sosem do spaghetti, myślami będąc zupełnie gdzieś indziej. Zastanawiała się, czy zabrała ze sobą portfel. Nie zabrała. Palnęła się w czoło i pobiegła na górę. Kiedy wracała, poczuła wibracje w kieszeni telefonu.

Przemyślałam to. Masz rację, spotkajmy się. Bądź wieczorem na GG.

Dziewczynę zamurowało. Wpatrywała się z niedowierzaniem w ekran. Dlaczego koleżanka nagle sobie o niej przypomniała? Czemu tak długo jej to zajęło?

Zuzia stała na środku kuchni z komórką w dłoni. Sos na kuchence beztrosko pienił się i bulgotał.

 _______________________________________________

Musicie mi wybaczyć, że tak nawalam, ale mam ostatnio dużo zajęć, a w wolnych chwilach staram się poskładać jakoś moje życie.  Na drugim blogu znajdziecie mnie częściej, pisanie opowiadania wymaga większej dozy skupienia.

Jestem wdzięczna za każdy komentarz.