Rozdział dziesiąty

A co z życiem? Życie jest skarbem. Szansą. Niepowtarzalną okazją. Wyzwaniem. Zespołem kontrastów. Miłością, ale i nienawiścią. Radością i smutkiem. Uśmiechem i płaczem. Zwycięstwem i porażką. Bogactwem i problemem. A czym było dla niej? Pasmem nadziei i rozczarowań. Narzuconą jej drogą, którą musiała iść.

Serce przeszło ze spokojnego bicia w donośne, nieregularne uderzanie. Usta zacisnęły się i zmieniły w wąską linię. Przez ciało przebiegł chłodny, nieprzyjemny dreszcz. Ona już wiedziała, co to oznacza.

Chciała wyłączyć wszystkie zmysły. Przestać słyszeć, widzieć, czuć. Nie myśleć. Nie otwierać starych ran. Przejść w cudowny letarg i stać się obojętną wobec otoczenia. Nie zrobiła niczego w kierunku spełnienia tego marzenia. Zamiast tego po prostu siedziała, obejmując swoje kolana i zaciskając zęby. Nie chciała - po prostu musiała. Nie potrafiła robić niczego innego.

Odliczała sekundy, szepcząc. Jeden. Trzask. Dwa. Krótki, ochrypły kaszel. Trzy. Otwierające się drzwi. Cztery. Głośne westchnienie przepełnione smutkiem i bezsilnością. Pięć. Krzyk. Jej dłonie zadrgały nieznacznie, jednak nie zacisnęły się na uszach. Nasłuchiwała, choć całą siłą woli próbowała zmienić ten odruch. Bezskutecznie.

Spadła na nią lawina wypowiadanych w gniewie słów. Rozróżniła tylko niektóre z nich. Były kierowane do kogoś innego, ale bolały. Wypalały niegojącą się ranę na psychice i nie pozwalały o sobie zapomnieć. Były igłami wbijającymi się w nieliczne puste miejsca, które jeszcze pozostały w jej sercu. Były kamieniami na krętej drodze. Dziurami, w które wpadała, starając się je ominąć. Zasypującym płuca lodem. Ulewą, której nie potrafiła zatrzymać.

Wbiła paznokcie w skórę. Ciało zareagowało falami nagłego bólu, jednak nie przestała. Hamowała w ten sposób cisnące się do oczu, palące łzy. Smutek ustąpił złości. Wściekłość na samą siebie zaczęła płynąć w jej żyłach, boleśnie raniąc. Prawie zapomniała, jak smakują awantury. Prawie zapomniała, jak działa alkohol. Prawie zapomniała, jaka była jej rodzina.

Życie zawsze o wszystkim przypomina. W najbardziej brutalny sposób, w najmniej odpowiednim momencie.

Zawsze po burzy wychodzi słońce. Każda awantura w końcu się kończy, a ludzie zaczynają zachowywać się tak, jakby nigdy nic się nie stało. Z jednej strony taka obojętność bywała irytująca, z drugiej jednak pozwalała na unikanie trudnych rozmów i rozkoszne zapominanie o problemach. Wczorajsza sytuacja była pierwszą taką od kilku miesięcy – był to dla Zuzy najlepszy sygnał, że rodzice zaczynają uważać ją za wyleczoną. Nie zamierzała wyprowadzać ich z tego błędu. Proces leczenia dopiero się zaczął, ale ona nie chciała o tym mówić – musiałaby opowiadać o lekach i lekarzu, a to mogłoby nie spodobać się Ewie, która stanowczo tępiła wszelkie wirtualne przyjaźnie.

– Mamo… Co myślisz o rudym? – zapytała w niedzielne popołudnie, pomagając przy krojeniu warzyw na sałatkę.

– O rudym? Jak to o rudym? – odpowiedziała pytaniem matka, nie kryjąc zaskoczenia.

– No, o rudych włosach. Podobają ci się?

– Hm… Kiedyś chciałam być ruda. Miałam w klasie dziewczynę z takimi włosami. Była strasznie popularna…

– Konkretniej chodzi mi o mnie z rudymi włosami – sprecyzowała Zuza, chcąc zatrzymać nieuniknioną lawinę opowieści.

– Ciebie z rudymi włosami? Młoda damo, nie za wcześnie na tak poważne decyzje? Zniszczysz sobie włosy.

– Miliony ludzi farbują włosy i nikt nie chodzi łyso.

– Ale wszyscy ci ludzie ciągle muszą od nowa je farbować. Odrosty są bardzo uciążliwe.

– Wiem o tym.

– I mimo wszystko chcesz się przefarbować?

– Tak. Jestem zdecydowana.

Matce wyraźnie nie spodobał się ten pomysł.

– No nie wiem... Od razu rudy… Może na początek je trochę przyciemnij?

– Nie, mamo. Chcę coś zmienić. Drastycznie.

Ostatnie słowa mocno zastanowiły kobietę. Do tej pory uważała swoją córkę za stabilną w kwestii wszelkich decyzji. Nie spodziewała się nagłych propozycji zmian. To nie leżało w naturze spokojnej nastolatki. Zaniepokojone mamy mają jednak to do siebie, że same siebie przekonują, tłumacząc wszystko wiekiem, buntem bądź innym niemającym potwierdzenia w faktach czynnikiem. Pani Ewa nie wyróżniała się pod tym względem z tłumu. A może po prostu próbowała zachować autorytet, wiedząc, że jej opór na nic by się nie zdał przy oporze córki.

Tak czy owak, włosy Zuzy stały się rude. A efekt był zaskakująco intensywny.

Zuza: Wyglądam dziwnie.

Weronika: Ze zdjęcia wynika, że całkiem ładnie.

Zuza: Czuję się nieswojo. :/

Weronika: To normalne, przyzwyczaisz się. Bez ryzyka nie ma zabawy. XD

Zuza była sceptycznie nastawiona do tej uwagi, ale postanowiła kontynuować plan, twierdząc, że i tak nie ma już nic do stracenia.

Zuza: To co teraz?

Weronika: Ciuchy.

Zuza: Moje wyczucie stylu jest zerowe. :p

Weronika: Bez przesady. Ile masz kasy na zbyciu?

Zuza: Um… sama nie wiem…

Weronika: Inaczej. Ile byłabyś w stanie poświęcić na ubrania?

Zuza: 500? 600? Nie wiem… bez szaleństw...

Weronika: Na początek wystarczy. Znam parę sklepów internetowych, obkupisz się szybko i tanio. Znajdziemy Ci trochę nowych ciuszków. Boże, aż chciałabym być na Twoim miejscu! Do roboty, kochana, do roboty! :D

Momentami Zuza czuła się jak obiekt doświadczalny psychologa-amatora bądź zwariowanej dziewczyny żyjącej życiem kogoś innego, ale nie przestawała wierzyć w dobre zamiary koleżanki. Ostatecznie stwierdziła, że przyda jej się odświeżenie. Rude włosy nie pasowały do większości spokojnych i stonowanych ubrań, które wypełniały jej szafę. Po selekcji pozbyła się trzech czwartych garderoby.

Przelała na konta bankowe sklepów odzieżowych setki złotych. Część ubrań wybrała sama, część wybrała jej Weronika, a część wpadła do koszyka na zasadzie sprawiedliwego kompromisu. Przymierzanie ubrań zakończyło się sceptycznymi komentarzami Zuzy i rozentuzjazmowanymi reakcjami Weroniki.

Dziewczyna powoli oswajała się z nowym wizerunkiem. Powoli zaczęła przyzwyczajać się do krzykliwego koloru włosów i odważnych krojów bluzek czy spódniczek. Starała się ignorować potępiające spojrzenia matki, która najwidoczniej ponownie przechodziła etap przejmowania się wszystkim i jeszcze nie zaczęła sama siebie oszukiwać.

Pierwsze całkowicie pozytywne myśli po przejrzeniu się w lustrze nadeszły równo pięć dni po dojściu wszystkich paczek. Zuza uśmiechnęła się do swojego odbicia i pomyślała o sobie jako o kimś atrakcyjnym. Starając się opanować zdziwienie, powiedziała pewnym głosem:

Witaj, zmieniona Zuzo. Czas zacząć nowe życie.

______________________________________________________

Właśnie skończyłam pisać szesnasty rozdział i zbliżam się do kończenia Sinusoidy. To na razie wersje robocze, pewnie jeszcze coś pozmieniam.

Wakacje trwają, a ja głównie spędzam je z przyjaciółmi. Mam wyjechać nad morze w tym tygodniu, ale straciłam wszelkie chęci. Czasami nienawidzę mojej rodziny.

Jestem wdzięczna za każdy komentarz.