Rozdział dziewiąty

Chyba każdy człowiek szuka swojego miejsca na ziemi. Pewnego rodzaju utopii, zakątka, w którym mógłby się schować w przypadku zagrożenia ze strony świata. O ile taki kawałek podłogi jest stosunkowo łatwo znaleźć, o tyle gorzej idzie z ludźmi. Stare porzekadło mówi, że przeciwieństwa się przyciągają. W praktyce jednak potrafią niszczyć się wzajemnie. Podobieństwa prowadzą z kolei do monotonii i nudy. Czy wobec tego znalezienie kogoś bliskiego jest realne? A może to tylko mrzonka wymyślona przez osoby, które żałośnie próbują usprawiedliwić swoje niedopasowanie?

Skoro tak, to dlaczego mimo wszystko próbujemy uzupełnić lukę w naszym życiu puzzlem o zupełnie niepasującym kształcie? Dlaczego wpychamy w nasze życie osoby, o których nigdy nie pomyślelibyśmy jak o przyjaciołach? Dlaczego dusząca potrzeba bycia kimś ważnym nakłania nas do desperackiego czepiania się każdego człowieka, który wykazuje choć cień zainteresowania naszym (tak bardzo przecież odpychającym!) charakterem? Dlaczego ufamy tym, którzy wcale nie są z nami od dawna? Czemu przydzielamy ludziom funkcję koła ratunkowego? Czy to egoistyczne, czy po prostu głupie?

Nie wiedziała. Od zawsze nienawidziła ludzi za ich zawiść, zazdrość, chłód i brak empatii. W jej życiu nastał tak brutalnie okrutny okres, że byłaby skłonna rozmawiać z pająkami, gdyby tylko rozumiały jej mowę i potrafiły rozsądnie odpowiedzieć. Odcięła się od dotychczasowego życia, ale wcale nie miała ochoty rozpoczynać kolejnego. Mimo tego zgodziła się na plan mający wskrzesić w niej odrobinę wigoru. Dzień w dzień roztrząsała ten zadziwiający fakt. Odreagowywanie krzykiem nie dawało jej już ulgi. Potrzebowała nowych, drastyczniejszych środków. Po raz pierwszy poczuła uzależnienie od drugiego człowieka. Świadomość, że bez poznanej w internecie dziewczyny nie jest w stanie samodzielnie myśleć ani iść do przodu wyznaczonym torem, spadła na nią niczym lawina smutnej prawdy o życiu, której zasmakowała zdecydowanie zbyt wiele razy. Stwierdziwszy jednak, że nie ma już nic do stracenia, postanowiła oddać swoją najbliższą przyszłość w obce ręce. I tak czuła się jak marionetka – dlaczegóż miała nie znaleźć oparcia w kimś, kto jako pierwszy (i jedyny!) jej to zaproponował? Usunęła z siebie resztki niezdecydowania i z niespotykanym dotąd poczuciem pewności otworzyła komunikator.

Zuza: Hej. Zrobione.

Weronika: O proszę! Zajęło Ci to całe dziesięć dni. Już miałam w Ciebie zwątpić. No, opowiadaj.

Zuza: Ale co? Nie bardzo rozumiem.

Weronika: No... Jak było?

Zuza: Chyba dobrze.

Weronika: Błagam Cię, mój pięcioletni brat ma szerszy zasób słownictwa.

Zuza: Matko, co mam Ci więcej powiedzieć?

Weronika: Sposób? Czas? Okoliczności? Miejsce? Uczucia? Fantazje?

Zuza: Szkoda czasu. Przejdźmy lepiej do następnego punktu.... planu.

Weronika: To jest następny punkt. :)

Zuza: ?

Weronika: Musisz się nauczyć mówić o seksie. Mówiłam Ci przecież.

Zuza: Wiem, czepiam się ostatniej deski ratunku.

Weronika: Przecież obie wiemy, że i tak Ci się nie uda. Mów. Czas?

Zuza: No, jakoś dziś…

Weronika: Nie pytam o dzień, tego się domyśliłam. Pytam o porę dnia.

Zuza: Wieczór.

Weronika: O, też lubię wieczorem.

Zuza nigdy nie lubiła bezpośrednich ludzi. Zazwyczaj uważała ich za prostackich i nieokrzesanych. Ta cecha u Weroniki onieśmielała ją i zawstydzała, ale jednocześnie w pewien sposób ułatwiała rozmowę. Nie musiała się bać o to, że zostanie źle odebrana. Ta myśl dodała jej odwagi.

Zuza: Nie wiem, nie mam porównania.

Weronika: Jeszcze, moja droga, JESZCZE. :D Miejsce?

Zuza: Mój pokój.

Weronika: To mało oryginalne. Polecam wannę. Okoliczności? Dlaczego akurat dziś?

Zuza: Zobaczyłam film w telewizji. W pewien dziwny sposób mnie to…

Weronika: Zafascynowało, podnieciło?

Zuza: Można tak powiedzieć.

Weronika: Jest lepiej niż myślałam.

Weronika: O czym wtedy myślałaś? O kimś konkretnym? Kimś, kogo znasz?

Zuza: Nie. Było ich kilku. Może kilkunastu. Wszyscy anonimowi.

Weronika: UUUUUU! Gangbang czy bukkake?

Zuza: Co to gangbang?

Weronika: Jesteś zieloniutka, słoneczko. ^^ Forma seksu grupowego. Jedna kobieta, reszta mężczyzn.

Zuza: No to bardziej ten gangbang.

Weronika: Śliczniutko. Jestem z Ciebie dumna. Nie spodziewałam się tego po Tobie.

Zuza: Szczerze? Ja po sobie też nie.

Weronika: Nie wstydź się, gołąbeczku. Pora na kolejny krok.

Zuza: Jaki? Zgwałcenie sąsiada? Zoofilia? -.-

Weronika: Nic z tych rzeczy. Wielka Metamorfoza.

Zuza: A tak po ludzku?

Weronika: Wiesz… Nie obraź się, ale mimo że jesteś ładną dziewczyną, totalnie nie umiesz tego wyeksponować. Twój styl nie ma charakteru.

Zuza: Jest po prostu grzeczny.

Weronika: I nudny. Potwornie nudny. Musisz pomyśleć nad nowymi ciuchami.

Zuza: Jeśli mi pomożesz, mogę na to pójść.

Weronika: No i ten Twój blondzik… Zdecydowanie za słodki. Co powiesz na czerwony?

Zuza: Nigdy w życiu!

Weronika: A rudy?

Zuza: W ostateczności…

Weronika: Świetnie. Potem pomyślimy o kolczykach i tatuażach.

Zuza: Nie tak szybko, na nic się jeszcze nie zgodziłam…

Weronika: Więc na spokojnie sobie to przemyśl. Mamy jeszcze trochę czasu. Do napisania!

Zuza: No nie, znowu…?

Ale słoneczko już było czerwone.

Zagadkowość Weroniki zaczynała powoli irytować Zuzę. Dziewczyna stała się bardzo śmiała w wyrażaniu swoich opinii i zamiarów, a to nieco zaskakiwało z reguły cichą i zamkniętą w sobie nastolatkę. Musiała dobrze przemyśleć tę sprawę.

Niestety, nie dane jej było spędzić spokojnego, melancholijnego wieczoru poświęconego równie nostalgicznym przemyśleniom…

 ___________________________________________________

 Czekałam z publikacją rozdziału na nowy szablon, ale chyba jeszcze trochę to potrwa, a nie chcę już dłużej zwlekać. Nie będę komentować własnej pisaniny, bo i po co. Poczekam na Was.

W moim życiu nadal dość dużo się dzieje, moją uwagę pochłaniają zupełnie inne rzeczy. Nie narzekam. Zobaczymy, jak będzie dalej.

Jestem wdzięczna za każdy komentarz.

PS Stworzyłam niedawno nowego, prywatnego bloga. Nie chcę publikować adresu, więc jeśli ktoś go chce, niech pisze do mnie na maila; na pewno podam.