Rozdział szósty

Jeszcze nigdy przedtem nie czuła takiej melancholii. Sekunda za sekundą, minuta za minutą, godzina za godziną – czas mijał, ale nie odczuwała jego upływu. Wszystko było takie samo, tylko wskazówka zegarka nieznacznie posuwała się do przodu. Miała wrażenie, że za chwilę zatrzyma się i już nigdy nie ruszy. Kręciła się wokół tarczy, tak jak rutynowo powtarzane czynności i jej myśli, nieubłaganie zataczające koło wokół jednej, niedającej spokoju sprawy.

Z pozoru wszystko było dobrze. Budziła się, myła, jadła, oglądała telewizję, chodziła po domu… To jednak nie było to samo, co wcześniej. Jej pokój nie był już alegorią spokoju i miejscem ucieczki. To tylko cztery ściany. Nic więcej. Czuła, jakby z każdą chwilą coraz bardziej zbliżały się do siebie i zamykały ją w pułapce. Wariuję – myślała.

Zadawała sobie miliony pytań, prowadząc monologi z samą sobą: Po co biorę do ręki książkę, skoro moje oczy nawet się nie poruszają? Po co włączam telewizor, skoro albo patrzę na meble, albo zamykam uszy na dopływające do mnie dźwięki? Widzę poruszające się postacie. Mówią coś, ale co? Zaraz, czy to ważne? To nie jest życie. To tylko plastikowe scenariusze, jakie pisze się pod publikę. Co oni wszyscy mogą wiedzieć o prawdziwych problemach? Oni tylko grają to, za co mają płacone. To takie sztuczne i pozbawione sensu. Mam ochotę rzucić pilotem w ekran. Właściwie… Dlaczego jeszcze tego nie zrobiłam? To tylko telewizor. Nie ma żadnej  wartości.

Ale nie rzuciła nim. Podobnie jak nie zrobiła niczego, by wyrwać się z otępienia i marazmu. Po prostu żyła, a raczej egzystowała, czekając na jakikolwiek zwrot w lepszym kierunku. Gdy wyszła ze szpitala, zaczęły się wakacje. Teraz wszyscy wyjeżdżali, bawili się i korzystali z lata. Ona siedziała sama, jakby widok pokoi, które znała już na pamięć, miał zainspirować ją i sprawić, by odnalazła sens w rutynie i nieprzespanych nocach. Nie mogła spać, nie mogła nie spać, nie mogła oddychać, nie mogła wytrzymać bezdechu.

Czasami jakiś niuans wyrywał ją z letargu. Wówczas wpadała w furię. Uderzała pięściami o ścianę, o głowę, o nogi, o wszystko, co znajdowało się w zasięgu ręki. Nie zależało jej już na niczym. Ani na sobie, ani na tych przedmiotach, teraz tak totalnie bezwartościowych. Po co gromadzić? Po co, skoro radość z gromadzenia jest tak ulotna i znika, gdy pojawiają się problemy, z którymi nie poradzi sobie żaden, nawet najgrubszy, plik banknotów?  – pytała, nigdy nie znajdując odpowiedzi.

Nienawiść przepływała wówczas przez jej żyły i paliła tak mocno, że nie potrafiła poradzić sobie z bólem. Nienawiść do przeszłości zdawała się być najgorsza, bo jak jej ulżyć? Miała się zabić? Jak, kiedy, czym? Była przecież pieprzonym tchórzem, nie potrafiła. 

Straciła obraz rzeczywistości. Kim była? Kim byli jej rodzice? Kiedy ostatnio padało? Co się działo za murami jej domu, który niepostrzeżenie stał się całym jej światem? Czy wszyscy ludzie cierpieli tak bardzo jak ona?

***

– Andrzeju, tak dłużej być nie może – powiedziała matka Zuzy, wpatrując się w zapatrzoną w bliżej nieokreślony punkt córkę.

– Mówiłem ci to już dwa tygodnie temu.

– Sądziłam, że terapie cokolwiek pomogą. Doktor Igor mówił, że powinna poczuć się po nich lepiej. A ona nic. Kompletne nic. Straciliśmy dziecko.

– Powinnaś być teraz silna. Jeśli ty się poddasz…

– Silna? Mam być silna? Próbowałam już chyba wszystkiego, ja… ja już nie mogę… – To mówiąc, czterdziestodwuletnia kobieta rozpłakała się jak dziecko i wpadła w ramiona męża.

– Cii, spokojnie – próbował uspokoić ją nieco zdezorientowany mężczyzna. Nigdy nie był dobry w kwestii pocieszania.

– Co teraz? Dlaczego nic się nie zmieniło, skoro ten… ten potwór został złapany?

– Przecież słyszałaś, co mówił. Nigdy w życiu nie wyczułem u nikogo takiego jadu. Boję się o nią. On naprawdę może chcieć zemsty.

Pani Ewa zamyśliła się. Słyszała o przypadkach, gdzie zbrodniarze wychodzili z więzienia na skutek wpłacenia ogromnych kaucji bądź rzekomego dobrego sprawowania i mścili się na swoich donosicielach. Usilnie starała się wierzyć, że to tylko jej wyobraźnia, przyjemnie połechtana milionem obejrzanych filmów kryminalnych, płata jej figle.

– Jest w więzieniu. I prędko nie wyjdzie. Ona potrzebuje czasu.

– Tak, to na pewno. Nie sądzę, by była w stanie wrócić do tej szkoły i do miejsc, gdzie…  – urwał, nie chcąc dotykać najbardziej raniących go kwestii.

– Uważasz, że powinniśmy przenieść ją do innego liceum?

– Nie wiem, czy to wystarczy.

– Co masz na myśli?

– Wydaje mi się, że ta sytuacja wymaga drastyczniejszych rozwiązań – powiedział zagadkowo tonem urywającym rozmowę.

Wyswobodził się z objęć żony, chwycił z komody paczkę papierosów, wyjął jednego i wyszedł z domu, nie mówiąc ani słowa. Potrzebował samotności i wielu przemyśleń. Tylko tego jednego był pewien – ta sytuacja ZDECYDOWANIE wymagała drastyczniejszych rozwiązań.

__________________________________________________

WIEM, NAWALAM. Krótko, za to po długim czasie. Niestety, ale musicie mi to wybaczyć, w moim życiu ostatnio wiele się dzieje.

To nie pamiętnik, lecz w zasadzie dlaczego miałabym nie podzielić się tym z Wami? Pierwszą rzeczą, jaką żyję od kilku tygodni jest koncert Fokusa, na który udało mi się pójść. :) Druga to trzydniowy wyjazd do Wrocławia, który czeka mnie w czwartek. Trzecia - wygrana w konkursie, który był dla mnie ważny. Czwarta, piąta i osiemnasta... No. W każdym razie ta gonitwa będzie trwała jeszcze w marcu, potem wszystko powinno powolutku zwalniać.

Z tych wyżej wymienionych powodów jestem szczęśliwa, także chyba nie jest źle. :) I musiałam to napisać, bo najczęściej w internecie tylko narzekam. Miła odmiana.

Buziaki. :*

Jestem wdzięczna za każdy komentarz.