Rozdział piąty

Niewiele myśląc, o podanej godzinie Zuza udała się na przystanek. Światła uliczne już dawno pogasły. Tylko w pojedynczych oknach można było zauważyć nikłą poświatę dawaną prawdopodobnie przez lampkę. Nie przejmowała się tym. Zawsze lubiła ciemność. Chowała się w niej. Ona otulała ją swoimi ciepłymi ramionami. Dziewczyna ufała czerni. Umożliwiała jej ukrycie twarzy z wymalowanymi na niej emocjami. Zawsze instynktownie szukała schronienia. Bała się jasności, bo nie pozwalała na bycie niewidoczną. Wówczas jeszcze wierzyła w jej potęgę. Ale chwilę potem miała już w nic nie wierzyć.

Nie potrafiła sobie później przypomnieć, o czym wtedy myślała. Może o całym swoim życiu i o tym, w jak beznadziejnym była położeniu? Może o wiecznych kłótniach rodziców, napięciu i wypalającym ją stresie? Może o sobie? Może o swoich niezliczonych wadach i o garstce zalet, które usilnie starała się dostrzec? Tak naprawdę to wszystko polegało na szukaniu jakiegokolwiek diamentu wśród czarnych kawałków węgla. A przecież tego diamentu wcale tam nie było. Wtedy jeszcze w to wierzyła, ale… Ale chwilę potem miała już w nic nie wierzyć.

Wydarzenia z minionego tygodnia zupełnie wyleciały jej z głowy, kiedy bezmyślnie usiadła na ławce pod wiatą, słuchając muzyki przez swoje ulubione słuchawki i wpatrując się w wulgarne graffiti na ścianie. Zamknęła oczy i dała się ponieść melodii.

Nagle, w chwili przełączania nielubianej piosenki, do jej uszu doleciały czyjeś gwizdy. Chwilę później rozległ się cichy stukot stóp. Dziewczyna drżącymi rękami zdjęła słuchawki. Dźwięk stał się wyraźniejszy. 

Momentalnie powróciły do niej wszystkie złe wspomnienia. Przed oczami przewinął jej się krótki film złożony ze scen rozgrywanych w pewnym szkolnym schowku. Znieruchomiała. Zdała sobie sprawę z własnej głupoty i bezmyślności. Czy to możliwe, by dała się złapać w pułapkę? W gruncie rzeczy nie myślała nic, idąc na ten cholerny przystanek. Jej matki-pracoholiczki faktycznie mogło jeszcze nie być w domu i czasem wpadała na pomysł późnowieczornych zakupów, ale przecież nigdy nie zostawiała jej kartek, zawsze wysyłała tylko SMS-a i podjeżdżała pod dom…

Lawinę trwożących ją myśli przerwał sygnał przychodzącej wiadomości. Zuza odetchnęła z ulgą. To na pewno mama napisała, że jest już niedaleko.

Ale na wyświetlaczu nie wyświetlił się numer mamy.

Z duszą na ramieniu kliknęła „pokaż”. Zamarła.

Dzięki, szmato. Ułatwiasz mi zadanie.

Jej serce zaczęło uderzać rytmem palpitacji, a ciało drżeć z nadmiaru emocji. Próbowała trzęsącymi się dłońmi znaleźć kontakt „Mama”, ale w tej samej sekundzie ktoś wytrącił jej telefon z dłoni…

Poczuła uderzenie w twarz. Kolejny cios trafił ją w ramię. Zwinęła się z bólu i upadła. Czyjeś ręce zaczęły ciągnąć ją ku sobie.

– Nie… - wychrypiała.

– Masz deja vu, złotko? Nie znam głupszej dziewczyny od ciebie. Niby 5,50, a tak łatwo dała się podejść… Przyznam, że już zaczynałem tworzyć plan B…

Milczała. W głębi duszy wiedziała, że miał rację.

– Zostaw… mnie…

– O nie, bynajmniej nie zamierzam. Nie kolejny raz.

Rzucił nią. Wylądowała na ziemi. Uchyliła zaciśnięte ze strachu powieki.

Nie potrafiła rozpoznać tej okolicy. Jedynym źródłem światła był księżyc. Podniosła głowę i ujrzała jego twarz wykrzywioną w przerażającym grymasie i usta z groźnym uśmiechem szaleńca. Bała się.

Spróbowała krzyknąć. Nic z tego. Poczuła, jakby coś dużego i duszącego zamykało jej usta. Nie potrafiła wydobyć z siebie głosu. Obraz przed oczami zamazał się. Nie widziała już niczego poza niewyraźnymi białymi plamami rąk na tle czarnego krajobrazu.

Wiedziała przecież, co się właśnie działo, ale całą resztką sił próbowała wyprzeć tę wiadomość ze świadomości. Czuła jego ręce na swoim ciele. Czuła, jak wsuwają się pod ubranie i zdzierają je z niej. W jej skórę uderzyły małe igiełki chłodu. Trzęsła się. Z zimna? Z bólu wywołanego przez natarczywe ręce? Ze strachu? Z poczucia, że właśnie ktoś odziera ją ze skrzętnie ukrywanej prywatności? Prywatności? Czym jest prywatność? W tym momencie zapomniała, jak to jest ją mieć.

Rzucono nią na ławkę. Oczy roztworzyły jej się szeroko. Na niebie były tylko pojedyncze gwiazdy. Zawsze lubiła w nie patrzeć. Wtedy zdawało jej się, że czarny firmament zbliża się do niej pospiesznie i niedługo pochłonie bez reszty jej ciało i zalęknioną duszę. Co więcej, pragnęła tego każdą komórką obolałego ciała.

Coś dziwnego działo się z jej kończynami. Uderzały we wszystkie strony, ale były to ciosy tak słabe i chybione, że miała wrażenie, iż uderza w transparentny balon. Zaciskała nogi, ale ta siła była tak żałośnie mała, że ruch ten stawał się jedynie formalnością, odruchem, naturalną reakcją obronną, z góry skazaną na niepowodzenie.

Silne dłonie ścisnęły jej nagie piersi. Krzyczała już nie tylko z poniżenia i rozpaczliwego strachu, ale także bólu, który miał być jedynie zaczątkiem tego, co miało się za chwilę z nią stać. Poczuła uderzenia na całym ciele, poczynając na twarzy, kończąc na obnażonych pośladkach. Obce ręce rzucały nią we wszystkie strony.

– Dzisiaj inaczej się zabawimy… Przecież cię, kurwa, ostrzegałem, że zawsze dostaję to, czego chcę!

Nie miała siły dłużej protestować.  

Po kilku sekundach, które zdawały się trwać w nieskończoność, poczuła rozrywający ból w okolicy krocza. Nie było już niczego innego. Zniknęły gwiazdy, niebo, twarz chłopaka, jej kopiące powietrze nogi… Wszystko. Może to niebo w końcu spadło prosto na nią? Może musiała jedynie przedrzeć się przez jego raniącą kurtynę, by móc przejść na drugą stronę? Może ten ból nie był wcale ziemskim bólem połączonym z poniżeniem, ale uszlachetniającą, niebiańską serią ostatnich cierpień, które poprzedzały błogi odpoczynek? Przysięgała sama przez sobą, że starała się w to wierzyć, ale… Ale już wtedy nie wierzyła w cokolwiek.

W pewnym momencie ból fizyczny zmieszał się z wrzącą od impulsów psychiką i dał mieszankę, której nie mogła wytrzymać. Słyszała tylko ochrypłe jęki prześladowcy, nieprzerywane dźwięki uderzenia dłoni o ciało i własny spazmatyczny płacz połączony ze słabym, uporczywie powtarzanym „nie” uciekającym gdzieś daleko, nigdy nie wysłuchanym…

Czuła każdy jego ruch. Czuła wbijające się w nią obce ciało i napływające z każdego milimetra sześciennego skóry drażniące fale. Jej głowa poruszała się natarczywie do przodu i do tyłu, w rytm narzuconych ruchów. Zebrała w sobie resztki sił i zamachnęła się, trafiając w poruszającą w mroku twarz.

– Ty mała kurewko…  - wysyczał, fundując jej serię dziesięciokrotnie bardziej bolesnych ciosów.

Uniosła powieki.  Czuła strużki ciepłej krwi spływającej po jej udzie. Krew dziewczyny obdartej z wszelkiej godności. Krew upokorzenia. Krew strachu i bólu.

Nagle ów ból zyskał na intensywności. Obraz całkowicie się zamazał, aż zaczął powoli znikać. Jej krzyki zniknęły gdzieś w nicości, głos zaczął słabnąć, a kończyny zaprzestały próbom podnoszenia się.

Nie widziała już nic.

A może to nic było wszystkim?

__________________________________________________________

Wiem, że poleciałam z tą akcją, teraz wszystko trochę zwolni tempa, wciąż się bawię tym opowiadaniem. :)

Znów zawaliłam z publikacją, w sumie sama nie wiem, dlaczego. Za parę dni ferie i choć mam dość ambitne plany na te dwa tygodnie, to chyba znajdą się też leniwe dni na siedzenie przed komputerem... Wciąż nie widzę realnych szans na zakup nowego, ale jakoś dam radę.

Zaniedbałam też czytanie Waszych blogów, co zaraz lecę naprawić.

Całuję i ściskam. :* 

Dziękuję za każdy komentarz.