Rozdział czwarty

– Zostaw mnie! – krzyknęła.

W natrętnym chłopaku rozpoznała swojego stałego prześladowcę. Tego samego, który stał obok Adama i Agnieszki na skrzyżowaniu. Tak. To zdecydowanie był Paweł. Teraz wyglądał jednak nieco inaczej. Szyderczy uśmiech zszedł z jego twarzy, ustępując miejsca jakiemuś niezdrowemu grymasowi, którego nie potrafiła zinterpretować.

– Nigdy… – odpowiedział, wkładając jej rękę pod bluzkę.

– Czego ty ode mnie chcesz?! – wrzeszczała, próbując oswobodzić się z uścisku.

– Mówiłem już. Moje propozycje były prawdziwe… To jak, pobawimy się w nauczyciela i…

– NIE! POMOCY! – nawoływała, nie mogąc uwierzyć w to, że nikt jej nie słyszy. Prawie wszyscy  zdążyli już wyjść ze szkoły. Jej położenie było beznadziejne. Pozycja, w jakiej ją utrzymywał, uniemożliwiała kopnięcie go. Wszystkie poradniki internetowe i rzekomo niezawodne chwyty samoobronne wyleciały jej z głowy. Miała w niej pustkę. Nie było tam miejsca na nic innego niż jedna rozpaczliwa myśl: uwolnić się.

– Podniecasz mnie, suko… – szeptał z nutą groźnego pożądania w głosie, podczas gdy ona starała się wymknąć przed rozpinającymi jej koszulę rękami.

– Skończ… Puść mnie… Pożałujesz…

– Co mi zrobisz, dziewczynko? Jestem od ciebie dużo silniejszy. Spokojnie, nie będzie bolało, postaram się być deli… – przerwał, czując uderzenie łokciem w twarz.

– Ty mała, wstrętna kurewko…  Na kolana… – wysyczał, przyciskając się do niej z całych sił.

Poczuła jego napiętą męskość na wysokości swojego brzucha. Próbował zmusić ją, by przed nim uklękła. Zaczęło robić jej się niedobrze. Zakrztusiła się własnymi łzami, za wszelką cenę próbując zachować wyprostowaną pozycję. Po chwili jednak opór zaczął stwarzać jej problemy. Wylądowała z impetem na podłodze.

Pociągnął ją za włosy, drugą ręką rozpinając rozporek w dżinsach. Przycisnął jej twarz do swojego krocza. Czuła nad sobą jego ciężkie oddechy. Słyszała tylko głośne posapywanie i kierowane w jej stronę ostre wyzwiska.

Zmusiła się do krzyku. Resztkami sił próbowała oddalić się od niego, wyrwać z żelaznego uścisku i uciec. Uderzył ją w twarz. Był brutalny. Strużka krwi połączyła się ze łzami, dając mieszankę bólu psychicznego i fizycznego, której nie mogła wytrzymać.

Nagle ktoś gwałtownie otworzył drzwi. Chłopak odrzucił ją od siebie i zapiął rozporek. Dziewczyna wylądowała w kącie, a obolałe ciało było dowodem na siłę tego odtrącenia.

– Paweł? Co ty tu… Mój Boże, Zuza? Co ci się… Co ty jej…  – To była Marta. Wyrzucała z siebie fragmenty zdań, które nie chciały ułożyć się w logiczną całość.

Zuza bez słowa wstała i uciekła, ignorując napływające zewsząd fale bólu. Miała wrażenie, że w jej żyłach płynie ognista trucizna wypalająca skórę, hamująca oddech, zatrzymująca krążenie. Nie była w stanie myśleć ani mówić. Szok zakneblował jej usta, a niedowierzanie ściskało gardło. Chciała się uszczypnąć, bo resztkami nadziei wierzyła, że ostatnie kilka minut było tylko koszmarnym snem, jednym z wielu, jakie ją ostatnio nękały. Nie mogła jednak zdobyć się na coś innego niż bieg.

– Pamiętaj – ja zawsze dostaję to, czego chcę! – Usłyszała na odchodne.

Przyspieszyła kroku, aż znalazła się za budynkiem szkoły. Tam osunęła się po ścianie, otulając się zakrwawionym ubraniem. Próbowała łapać hausty powietrza, jakby za chwilę cały tlen z otoczenia miał niespodziewanie się ulotnić. Zaciskała dłoń na zranionym policzku, bezwiednie łapiąc drugą guziki koszuli. Drżała.

***

Bała się. Strach paraliżował jej ciało i umysł. Nie ruszała się z domu. W szkole nie wychodziła samotnie nawet do toalety. Zawsze podążała za grupką jakichś anonimowych dziewczyn. Stała się głucha na wszelkie wyzwiska i plotki. Nie obchodziło jej to, co opowiadało się o ranach na jej twarzy. Te ważniejsze schowane były poza zasięgiem wzroku innych.

Unikała Marty. Brunetka próbowała kilkakrotnie z nią porozmawiać, ale Zuza stanowczo odmawiała. Nie była gotowa na kolejną niczego nie wnoszącą dyskusję z dziewczyną, która po tym wszystkim miała czelność się do niej odzywać.  Nie mogła uwierzyć, że jej dawna przyjaciółka utrzymuje kontakty nie tylko z prześladowcami, ale także z potencjalnymi gwałcicielami.

Bała się nazywać to zdarzenie po imieniu, ale właśnie przeżyła wyjątkowo brutalną próbę gwałtu. Rodzice nawet nie zauważyli zmiany w jej zachowaniu – ojciec wciąż pił, a matka szukała ucieczki od problemów w zapracowywaniu się na śmierć. Nauczyciele przyzwyczaili się do tego, że ich uczennica chodzi zmartwiona i smutna. Myśleli, że nadal ma to związek z samobójstwem jej brata i najwyraźniej uznali, że powinni dać jej czas na przyzwyczajenie się do tej myśli.

Ale najgorszy w tym wszystkim był Paweł. Wiedziała, że może dopiąć swego w każdej chwili. Wciąż była w niebezpieczeństwie. Czuła na sobie jego rozbierający wzrok. Przypominała sobie wykrzywioną w wyrazie groźnego podniecenia twarz, rozpięte spodnie i trzymające ją ręce. Drżała na myśl o tym, że znów może paść ofiarą niezrównoważonego fetyszysty.

Powinna komuś o tym powiedzieć. Doniesienie byłoby dla niej wyrokiem. Jeszcze gorszym od tego, co mogło spotkać ją tam, w tym ciemnym i ciasnym pomieszczeniu.

Ten stan trwał około tygodnia. Po upływie siedmiu dni Zuza nie rozglądała się już na boki, wracając do domu. Kiedy jednak w piątkowe popołudnie zobaczyła na drzwiach wejściowych przypiętą kartkę, jej odwaga została wystawiona na próbę.

Wracam z pracy o 21. Czekaj na mnie na przystanku, musimy jechać na zakupy.

- Mama

______________________________________________________________________

Mam nadzieję, że użyte przeze mnie epitety nikogo nie odrzuciły. Teraz chyba będą pojawiać się częściej, to tak w gwoli ostrzeżenia.

Kurczę, gdybym miała nowy komputer, zyskałabym sporo motywacji. A tak to... Piszę, cały czas mi się coś zacina, przerywa itp. Obiecuję, że jak tylko go jakimś cudem zdobędę, będę pisać częściej! Słowo się rzekło, może los się zmotywuje. Mam sentyment do tego notebooczka, ale niestety, czas świetności chyba ma już za sobą.

Trochę za późno się obudziłam z publikowaniem, by życzyć wesołego Bożego Narodzenia, ale za to mogę życzyć szczęśliwego nowego roku, co też czynię z ogromną radością! :D
Pozdrawiam, Kochani, i obyście byli zadowoleni z prezentów.

Jestem wdzięczna za każdy komentarz.