Rozdział trzeci

– Cześć. Cieszę się, że jesteś – powiedziała Marta, lekko ją przytulając.

– Cz-cześć – odpowiedziała zszokowana Zuza, posyłając jej pytające spojrzenie.

Na chodniku stało pięć osób. Blondynka rozpoznawała dwie dziewczyny i chłopaka – byli to jej stali prześladowcy. Pozostałą dwójkę kojarzyła tylko z widzenia. Co robili tutaj ludzie, którzy najwyraźniej jej za coś nienawidzili?

– Nie mówiłaś, że się z nią przyjaźnisz – powiedział Adam grobowym tonem.

– Myślałam, że przyprowadzisz nam Ankę albo Paulinę, a ty… Ty dzwonisz PO NIĄ? – dopowiedziała Agnieszka.

– Nie mówiłaś? Jak to? Nic nie rozumiem… – odezwała się słabym głosem Zuza.

Brunetka spojrzała wściekłym wzrokiem na swoich znajomych.

– To znaczy… Coś tam chyba wspominałaś, ale… Może wypadło mi z głowy… – próbował zrehabilitować się chłopak.

– Och, przestańcie. Już wszystko rozumiem…  Jak mogłaś? – spytała Zuzanna płaczliwym tonem, odwróciła się i odeszła szybkim krokiem.

Słyszała, że ktoś za nią biegnie. Po kilkunastu metrach poczuła czyjąś dłoń na ramieniu. Zrzuciła ją z wściekłością i znacznie przyspieszyła. Pożegnało ją jedno „Zaczekaj!” i pięć chóralnych „Niech idzie, nikt jej tu nie chce”. Poczuła się tak, jakby ktoś uderzył ją w twarz.

Wbiegła do domu i zamknęła się w swoim pokoju. Zrzuciła z łóżka stos ubrań i schowała głowę w poduszkę, uderzając pięściami o kołdrę. Niczego już nie rozumiała. 

– Głupia… Naiwna… Szmata… A masz! – krzyczała, po czym spoliczkowała się z wściekłością.

Tak bardzo zaskoczyła ją jej własna agresja wobec  siebie, że momentalnie przestała płakać i usiadła po turecku. Jej ręka machinalnie powędrowała w kierunku piekącego policzka.

– Co się ze mną dzieje… – mówiła, kompletnie nie zdając sobie sprawy z tego, że właśnie prowadzi ze sobą monolog.

Jak mogła po raz kolejny dać się oszukać i zwieść czyimś kłamstwom? Po co to wszystko było? Teraz wszystkie elementy układanki zaczynały do siebie pasować. Rzadko widywała się z Martą w szkole. Czasami tylko szły razem do klasy lub rozmawiały w toalecie. Dopiero po incydencie na skrzyżowaniu do Zuzy dotarło, że jej koleżanka ukrywała ich przyjaźń przed całym światem. Co ona sobie wyobrażała? Że to się nie wyda, gdy już się spotkają? Jej misterny plan chyba nie wypalił. Pewnie chciała poprowadzić to w nieco bardziej taktowny sposób.

Zresztą… Czego oczekiwała po tym spotkaniu? Że nagle jej wrogowie polubią szkolną kujonkę i będą chcieli spędzać z nią czas? Że w jednej minucie zacznie mieć znajomych i wejdzie w krąg szkolnej elity? Że ludzie zaczną szanować ją i jej poglądy, a może nawet zaczną się na niej wzorować? To najbardziej idiotyczny pomysł, na jaki mogła wpaść.

Dziewczynę powoli ogarniało zmęczenie. Zaczerwienione od płaczu oczy zaczęły coraz bardziej jej ciążyć, aż w końcu powieki przysłoniły widok przyciemnionego już pokoju. Starając się nie myśleć o konieczności pójścia rano do szkoły, spokojnie wpadła w ramiona Morfeusza. Jedynie w snach mogła sobie pozwolić na ucieczkę od dołujących myśli.

*** 

– Czego ty jeszcze ode mnie chcesz? – powiedziała podniesionym głosem, kiedy Marta zatrzymała ją na korytarzu.

– Chcę tylko porozmawiać. Nie złość się, chciałam dobrze…

– Chciałaś dobrze? Sądziłaś, że tak po prostu przytulimy się do siebie i pójdziemy na lody? Że nagle ludzi zacznie obchodzić to, jaka naprawdę jestem?

– Myślałam, że jakoś wspólnie się porozumiemy…

– No to źle myślałaś.

– Zuza, kochana, nie gniewaj się na mnie, proszę. – Jej ton faktycznie wyrażał skruchę, jednak w tamtej chwili nie miało to absolutnie żadnego znaczenia.

– Nie mów tak do mnie.  Mów tak do tych wszystkich okropnych ludzi, których rzekomo nienawidzisz prawie tak samo jak ja.

– To moi znajomi, znamy się już tyle czasu… Fakt, Adam i Agnieszka nie należą do aniołków, ale…

– Nie należą do aniołków? Niszczą mi życie od kilku miesięcy! Przez nich prawie wpadłam w depresję, nie pamiętasz?

– Tak, ale naprawdę chciałam ci pomóc…

– Jasne. W takim razie po co kazałaś mi na nich donosić? Jesteście w zmowie? Bo nie wierzę, że chciałaś, żeby…

– A właśnie, że chciałam. Lubię ich, ale robią źle. I powinni dostać nauczkę.

– Nie wierzę ci. To na pewno kolejny sprytny plan. Dzięki, już raz mnie upokorzyłaś. Tyle mi wystarczy. Na razie, przyjaciółko.

Odeszła, zostawiając koleżankę na środku korytarza. Po raz kolejny wszyscy ją obserwowali, jednak tym razem obok szyderstwa pojawiła się nuta ciekawości. Do jej uszu doszły ciche pomruki. Nie przejmując się niczym, wmaszerowała do klasy chemicznej. W tym samym momencie rozległ się dzwonek.

Liczyła na brak dalszych przygód i konfrontacji z innymi. Niestety, tuż przed wyjściem ze szkoły jej marzenia zostały doszczętnie zniszczone. Ktoś złapał ją za kurtkę i pociągnął do schowka dla woźnych. Wstrzymała oddech. Silne ramiona przycisnęły ją do ściany. Jej serce zaczęło bić szybciej. Ciałem wstrząsnęły gwałtowne, bolesne dreszcze. Bała się i nie potrafiła nawet skutecznie tego ukrywać. 

___________________________________________________

Wybaczcie mi moją nieobecność, ale tym razem wynikało to ze skupienia się na Shiibuyi. Trochę ostatnio zaniedbałam swoje obowiązki.

Starałam się, by ten rozdział był już mniej bezakcyjny i dłuższy, ale nie wiem, czy mi to wyszło. W dalszym ciągu będę eksperymentować. Ostatnio miałam zastrzyk weny, oby to trwało jak najdłużej... Za tydzień skończy się moje zalatanie, powinnam być już bardziej dostępna. Przynajmniej taką mam nadzieję.

Dziękuję za każdy komentarz.