Rozdział drugi

Jaki jest właściwie sens mojego istnienia? Czy nie powinnam mieć w życiu określonego celu i motywacji, która uparcie pchałaby mnie do przodu? Mam tylko naukę i związane z nią plany, ale to nie jest to, dla czego byłabym zdolna wstawać z euforią każdego dnia. Czy egzystencja bez tych elementów w ogóle ma realne prawa bytu? Żyję, fakt. Przecież oddycham, poruszam się, jem, piję, codziennie wstaję i idę do szkoły. Czuję jednak, że wszystko wymyka mi się spod kontroli. Robię to mechanicznie, jak robot – bo tak trzeba. Uśmiecham się. Zdarza się, że ktoś lub coś mnie rozbawi i wprawi w dobry humor. To jednak chwilowe. Chcę się uśmiechnąć choć raz do swoich myśli, bo powstaną w nich twarze cudownych osób. Chcę poczuć smak szczęścia. Chcę korzystać z młodości. Chcę stanąć wśród zieleni, zachłysnąć się pięknem tego świata i wykrzyczeć w nicość, że kocham życie. Czy proszę o zbyt wiele?

Przechowuję w głowie całe mnóstwo wspomnień. Nie, nie są miłe. Pamiętam wszystkich fałszywych ludzi, którzy prędzej czy później pokazywali swoją prawdziwą twarz. Znam ten schemat. Ogromna radość i uniesienie, absolutna pewność, że tym razem będzie inaczej. I faktycznie, jest. Do czasu. Potem pozostaje płacz, niewyobrażalny smutek, dogłębne poczucie samotności, a także całkowita strata wiary w ludzi. Nic dziwnego, że jestem nieufna. Zraniono mnie tyle razy, że nie potrafię już uwierzyć w czyjąś bezinteresowność. Nie zacieśniam już kontaktów z żadnymi ludźmi. Boję się odrzucenia i kolejnej porcji łez. Boję się bólu, jednocześnie pragnąc przyjaźni. Nie umiem tego ze sobą pogodzić. Nie wiem, czy kiedykolwiek ponownie się otworzę.

Zaufałam tylko Marcie. Tylko ona rozumie mnie i moją naturę. Tylko ona nie uważa mnie za żałosną kujonkę z perspektywami, ale bez nawet cienia rozrywkowości. Wciąż zastanawiam się, czy i ona nie zostawi mnie w pewnym trudnym momencie i nie dołączy do nabijającej się ze mnie świty. Potem karcę się w myślach za tego typu przypuszczenia. A później znów do mnie wracają. To błędne koło. Nie mogę przecież ze sobą wygrać.

Reasumując, dlaczego właściwie jeszcze tutaj jestem? Pozbawiona tych wartości, których najbardziej pożądam i które traktuję jako najważniejsze. Napełniona goryczą i nienawiścią do ludzi. Lękliwa, bez autorytetów, planów, motywatorów. Powinnam dawno zakończyć to bezcelowe życie. Czuję, że po prostu brak mi tej odwagi. Może wtedy wszyscy zauważyliby swoje błędy. Człowiek ma właśnie do tego tendencję, wiem to. Nie potrafi zauważyć swoich pomyłek, dopóki nie zabrną one za daleko. Tyle tylko, że wtedy zazwyczaj jest już za późno. 

Nie wiem, czy będę potrafiła cokolwiek zmienić. Wątpię, bym zgodziła się na propozycję przyjaciółki. Powinnam jej słuchać, prawda? W końcu tylko ona mnie wspiera i stara się pomóc, chociaż jestem wyjątkowo oporna na wszelkie próby pomocy.

Czuję, jak powoli uchodzi ze mnie powietrze. Niedługo pozostanie już tylko marionetka, sznurki zostaną przerwane przez zbyt gwałtowne pociąganie nimi. Niestety, nie przeze mnie. Ja dawno już straciłam kontrolę.

Chcę pokochać i być kochaną. Chcę odzyskać wiarę i nadzieję.

Chcę żyć, a nie tylko istnieć.

Zuzanna zamknęła pamiętnik, czując przypływ nagłej ochoty, by zrobić cokolwiek pożytecznego. Wylanie z siebie myśli, przeniesienie ich na papier i zamknięcie w notesie przypominało pewnego rodzaju katharsis. Miewała chwile, w których nagle zaczynała wierzyć, że jest komukolwiek potrzebna. Tak naprawdę nie czuła się dobrze w swoim domu. Z całej swojej rodziny jedynie z mamą dość dobrze się dogadywała. Od czasu śmierci brata musiała pomagać jej w utrzymaniu tego, co zostało z ich, niegdyś przykładnej, familii. Czasami czuła, że bez niej wszystko dawno do końca by się posypało.

Podczas sprzątania zazwyczaj miała czas na to, by spokojnie pomyśleć. Zaczęła prasować stertę rozrzuconych po kanapie ubrań, kiedy jej myśli nieśmiało zahaczyły o tę sferę, w którą zazwyczaj bały się zapuszczać.

Czymże jest miłość?

Ze smutkiem pomyślała, że nigdy w życiu tego nie doświadczyła. Nie wierzyła w to, że ktokolwiek zdoła pokochać ją w pakiecie ze wszystkimi jej problemami i słabym charakterem. Marta czasami opowiadała jej o swoich byłych chłopakach, ale czymś innym było słuchanie o tym, a czymś innym doświadczenie tego. Jej miłosne uniesienia skończyły się na nieśmiałym całusie podczas gry w butelkę. Miała wtedy osiem lat, a jej partner ważył mniej więcej osiemdziesiąt kilogramów i najwyraźniej często zapominał, że koszulki należy zmieniać najwyżej po kilku dniach.

I co tak naprawdę czeka ludzi po śmierci?

Ta myśl gnębiła ją, odkąd rok temu znalazła ciało swojego brata. Jej babcia była zagorzałą katoliczką. To od niej Zuza nauczyła się wiary w Boga i w to, że istnieje coś takiego jak życie pozaziemskie. Czy jednak samobójcy mogą tam trafić? Co się teraz dzieje z jej kochanym Jasiem? Czy ktoś taki jak Bóg w ogóle istnieje? Jeśli tak, to dlaczego na to wszystko pozwala?

Istniały dwie sprawy, które zawsze pozostawały dla niej zagadką: miłość i Bóg. Próbowała wierzyć swoim ideom i nigdy nie porzucać własnych poglądów, ale stopniowo zaczął zmieniać się jej sposób myślenia. Coraz rzadziej można ją było spotkać w kościele, za to coraz częściej klęczała w swoim pokoju ze złożonymi rękoma. Wciąż brała do rąk romanse, a nawet poradniki miłosne i seksualne. Przerażało ją to, co zaczynało się z nią dziać. Próbowała bronić się przed tym ze wszystkich sił, ale chyba naprawdę potrzebowała kogoś, kto zaakceptuje ją taką, jaka jest.

Właśnie o to wciąż prosiła Boga, a może nicość, w której powinien być. Właśnie dlatego modliła się co wieczór. Chociaż nawet już do końca nie wiedziała, czy Bóg istnieje.

***

– Halo, Zuza? Chodź na spacer. Czekam na skrzyżowaniu.

– Teraz, zaraz?

– Po prostu chodź.

Połączenie zostało zakończone.

Blondynka stała z telefonem komórkowym w jednej ręce i z odkurzaczem w drugiej. Szybko dokończyła sprzątanie, zabrała ze sobą kurtkę i wyszła na drogę. Zdziwiło ją zachowanie jej przyjaciółki. Zazwyczaj umawiały się co najmniej kilka godzin przed spotkaniem. Skąd Marta mogła wiedzieć, że w ogóle zastanie dziewczynę w domu?

– No, tak – powiedziała do siebie Zuza z gorzką nutą wyczuwalną w głosie. –  To chyba oczywiste. Przecież ja prawie nigdzie nie wychodzę.

Westchnęła i ruszyła spokojnym krokiem w kierunku skrzyżowania. Gdy była już kilka metrów od celu, zauważyła wysoką i szczupłą postać koleżanki. Problem w tym, że brunetka nie była sama…

_____________________________________________________

Notka trochę nostalgiczna, pełna uczuć, a pozbawiona akcji. Jakoś przez to przebrniemy - muszę przybliżyć Wam złożoność charakteru Zuzy (tak, właśnie tak moja bohaterka ma na imię :)). Nutka patosu była zabiegiem celowym.

Hm, chyba faktycznie nie wychodzi mi pisanie (super, ekstra, hiper, mega) długich rozdziałów. Może więc powinnam publikować je częściej?

To w zasadzie byłoby na tyle. Dziękuję.

Jestem wdzięczna za każdy komentarz.