Rozdział pierwszy

Korytarz szkolny jeszcze nigdy nie wydawał jej się aż tak długi. Czy to możliwe, by przez jedną noc wydłużył się o cały kilometr? Szła pomiędzy rzędami szafek, uparcie próbując nie spuszczać głowy. Kroczyła wyprostowana i złudnie dumna, mrugając intensywnie. Starała się, by jej opanowanie nie zostało zniszczone przez palące łzy. Czuła upokorzenie i oszukiwała samą siebie, że wcale nie byłoby jej raźniej, gdyby ściskała w tym momencie czyjąś rękę. Niestety – Marty nie było dzisiaj w szkole. Na wsparcie kogokolwiek innego nie mogła liczyć.

Miliony razy ostre i raniące słowa wbijały się w jej serce. Miliony razy starała się wygłuszyć wszystkie zmysły i tak po prostu przestać czuć. Miliony razy odnosiła porażkę. Całe życie mówiono jej, że wrażliwość to skarb i duża zaleta. Przestała w to wierzyć w momencie, gdy stała się dla niej ciężarem. Czyli dokładnie wtedy, gdy przeniosła się do tej szkoły.

– Ej, blondi! Może pójdziemy do mnie i pobawimy się w nauczyciela i uczennicę, co? Pożyczysz mi swoje seksowne okularki i… – odezwał się ktoś z prawej strony.

– Seksowne? Serio?  - spytała powątpiewającym tonem dziewczyna stojąca po lewo.

– No co? Chciałem tylko dowartościować koleżankę.

To przecież nie może być trudne. Co skomplikowanego jest w niesłuchaniu innych i pogrążeniu się we własnych myślach? Przecież wystarczy tylko skupić swoją uwagę na czymś miłym. Przypomnieć sobie jakiś wyjątkowo szczęśliwy dzień z życia. Tylko czy ona miewała takie szczęśliwe dni? Czy miała wspomnienia, które mogła przywoływać w takich właśnie chwilach? Na myśl przychodziły jej tylko negatywne momenty. Widziała brata wiszącego pod sufitem w piwnicy, uderzającego ją ojca, szydercze uśmiechy na twarzach kolegów ze szkoły… To wszystko tylko potęgowało smutek. To tylko powodowało świeże łzy.

Po kilku metrach, kilometrach lub latach świetlnych od drzwi klasy w końcu doszła do wyjścia ze szkoły. Pobiegła na przystanek i w ostatniej chwili złapała autobus. Usiadła na tylnym siedzeniu i pogrążyła się w rozmyślaniach. Kilka pojedynczych kropel spłynęło po jej policzku i zniknęło w pofalowanych jasnych włosach. Zdjęła okulary, wytarła oczy i udawała, że nie pozwoliła sobie na ani jedną sekundę słabości.

Wysiadła kilkaset metrów bliżej niż zwykle. Nie chciała wracać teraz do domu. Napisała mamie tłumaczącego ją SMS-a i przeszła przez furtkę swojej najlepszej (i jedynej) przyjaciółki, mając nadzieję, że ta zdążyła już wrócić z zakupów. Miała szczęście. Marta otworzyła jej drzwi i widząc czerwoną z emocji i płaczu twarz koleżanki, jęknęła i mocno ją przytuliła.

– Chcesz o tym porozmawiać? – spytała nieśmiało.

– Nie – odpowiedziała stanowczo blondynka.

Kiedy jednak usiadły przy kuchennym stole i zaczęły pić gorącą herbatę, coś w niej pękło.
– Właściwie to chcę. Mam już dosyć ciągłego milczenia. W szkole milczę, w domu milczę, na ulicy milczę, wszędzie milczę. Cholera, co się dzieje z tymi ludźmi? Przeniosłam się tu, bo podobno to taka świetna szkoła, a okazuje się, że ma na listach uczniów takich samych idiotów jak wszędzie. Skoro większość osób, które się tutaj dostały, ma średnią powyżej 4,45, to dlaczego akurat na mnie wszyscy się uparli? Bo co, bo wygrałam parę olimpiad? Bo zamiast myśleć, którego chłopaka chciałabym przelecieć  (bo przecież ma takie słodkie oczy!) próbuję znaleźć sobie receptę na przyszłość? Bo nie uważam siebie za wielką ateistkę, chodzę raz na jakiś czas do kościoła i mam na szyi pieprzony srebrny medalik? Ja pierdolę, zabierzcie sobie ten medalik, zabierzcie mi te jebane okulary, mam tego wszystkiego dosyć! – wydusiła z siebie, odpinając naszyjnik i rzucając go na podłogę.

Marta westchnęła, podniosła wisiorek i złapała przyjaciółkę za rękę.

– Jak widzisz, wcale nie jesteś taka grzeczna. Umiesz nieźle krzyczeć i przeklinać, kiedy się zdenerwujesz.

– Nie zależy mi. Chcę tylko, żeby wreszcie się ode mnie odczepili.

– Może powinnaś powiedzieć komuś dorosłemu? Nie wiem, mamie? Nauczycielce? Pani Michalskiej?

– Wtedy będą jeszcze dodawać, że jestem donosicielem i osobą nieporadną życiowo. I wiesz, co jest najgorsze? Będą mieli rację z tym drugim. Bo ja już kompletnie sobie nie radzę.

– I masz do tego pełne prawo. Ale i tak uważam, że mimo wszystko powinnaś spróbować.

– Będzie gorzej, uwierz mi.

– Skąd wiesz? Nikt nie może sobie pozwolić na obniżenie sprawowania albo wezwanie rodziców do szkoły. To byłby chyba największy skandal w historii tego liceum. Przestaną cię nękać. Nie będą mieli wyjścia.

– Ale nadal będą się na mnie w ten sposób patrzeć. Będą oceniać mnie wzrokiem. Wiesz, że ostatnio ktoś namalował mi wisielca w zeszycie? Nikt o tym głośno nie mówi, ale oni wiedzą. Chcą mi o tym przypomnieć. Tylko po to, żebym cierpiała. Marta, to jest okropne.

– Nie rozumiem, po co wywlekają tę sprawę. Przecież samobójstwo to tragedia, a nie… – zaczęła brunetka, ale prawie natychmiast zamilkła, widząc minę przyjaciółki.  Ta kwestia była dla niej wciąż świeża. Popełniła błąd, drążąc ten temat.

– Nienawidzę ludzi.

– Co chcesz z tym zrobić?

– Nie wiem. Może po prostu się zabić?

– Przestań opowiadać takie rzeczy. Przemyśl to, co ci powiedziałam. To naprawdę może pomóc.

– Łatwo ci mówić. Ty masz spore grono znajomych. Wychodzisz na imprezy. Ludzie cię lubią.

– Popularność to nie wszystko.

– Tak, ale jednak żyje ci się łatwiej. Do tej pory się dziwię, że ludzie nie znienawidzili cię za to, że się ze mną przyjaźnisz.

– Gadasz głupoty. Naprawdę.

– Mówię jak jest.

– Po prostu choć raz w życiu mnie posłuchaj. Czy ja cię kiedykolwiek zawiodłam?

– Hm… Nie.

– No właśnie – powiedziała z uśmiechem Marta, urywając tym samym nieprzyjemny temat.

Kiedy po kilku pokrzepiających godzinach w domu przyjaciółki blondynka znów została sama, ostatnie przebłyski optymizmu definitywnie opuściły jej myśli. Ceniła tę dziewczynę za wszelkie dobre rady, które od niej otrzymywała, ale naprawdę wątpiła w słuszność jej podejrzeń.

Świat się zepsuł – pomyślała. – Kilkadziesiąt lat temu ludziom do głowy by nie przyszło, żeby naśmiewać się z kogoś tylko dlatego, że choć jedna sfera jego życia w zupełności mu się ułożyła. Powinno się chyba chwalić dojrzałe plany na przyszłość i inwestowanie w swoją edukację. Teraz liczy się tylko kasa i imprezy. Czy tylko ja mam zupełnie inną listę priorytetów niż ogół społeczeństwa? Może to we mnie tkwi problem? Może to ja powinnam się zmienić?

Ale czy jest w sens w zmienianiu tego, co wbrew przekonaniom większości jest dobre? Wówczas jeszcze go nie widziała.

_______________________________________________________________

Wrr, publikowanie pierwszych notek zaczyna mnie irytować. Słowa wstępu nie dają tak wielkiej przyjemności w pisaniu i czytaniu, ale przecież są konieczne dla wykreowania fabuły. Może trochę Wam to wszystko rozjaśniłam. 

Sama nie wiem, czemu tak długo zwlekałam z publikacją rozdziału pierwszego. W końcu zmobilizowałam się i oto jest! 

Dziękuję za wszystkie opinie pod poprzednim postem. Staram się regularnie wchodzić na Wasze blogi, czytać i zostawiać parę słów od siebie. 

Jestem wdzięczna za każdy komentarz.